Sevgili Emine,
Yaz yaz bitmiyor. Zaman daraldıkça “beni de unutmayın” diyenlerin sayısı artıyor. Keşkelerin boynuna yükleyip vebali, sudan bahaneler bulmalı. Daha çok vakit olsaydı yazardım demeli mesela. Ah, vakitsizlik!
Zamanı genişletsek yine yetmeyecek, bu malum. Asıl gerçekse, yazının zamandan azade olduğu. Vakitler ne kadar uzarsa uzasın, kalemin söyleyecekleri bitmeyecek. Yani zaman yetmeyecek.
Uzun uzun cümleler kuracak kadar mühlet verseydin bana, başka türlü yazardım aslında. Bir an’a sıkışıp kalmış kelimelerin tedirginliği olmazdı cümlelerimde. Pranga vurulmuş bir esir gibi çaresizlik yaşamazdı düşüncelerim. Hey özgürlük, neredesin?
‘Az kaldı, süre doldu, yarın son gün’ telaşlarının içinde ben de epey ter döktüm. Hiçbir gülü soldurmadım. Yazdıklarım senin (ya da sizin) istediklerin miydi? Ne fark eder? Duymak istediklerini görememiş olabilirsin. Olsun. Benim söylemek istediklerim vardı. Yankısını bulup bulmayacağına bakmaksızın ses verdim. Şimdi değilse de bir gün bir dağ bulup yankılanmayacak mıydı bu ses? Dağ değilse belki bir tepe. Mutlaka yankılanacaktı.
Şimdi kulak ver bu sese, bir ses ver! Bir yerlerde emanet değilse kalbini ver. Ama boş verme! Cinasa belenmiş cümleleri yorma fazla. Bir gün anlarsın. Ve o gün şu şarkıyı hatırla: “İçimde kış gibi bir mevsim üşüyor / Sesime ses değse çığlık oluyor.”1
1. Ahmet Can Akyol, Asi ve Mavi (Onur Akın şarkısı)
