Sevgili Sevim,
İnsan ne aciz değil mi? Yaratılmışların içinde mutlak şerefli. Ama acizliğimizi gölgelemiyor, örtmüyor. En zayıfı biziz yaratıkların. Neye gücümüz yetiyor ki?
Güneş bizimle doğmuyor, bizimle batmadığı gibi. Yağmur bize sormuyor nereye yağacağını. Bize göre de hep vakitsiz yağıyor nisan yağmurları, kırkikindiler. Gökkuşağı biz istiyoruz diye oluşmuyor semada. O varken biz onu güzel buluyoruz. Hele şu gece var ya, dertlilerin sırdaşı. Şairin ifadesiyle “Allahsıza kadar sığınak”1 olan gece… Velhasıl aciziz.
Acizliğini en çok yalnızlığında hissediyor insan. Kimse/sizken… Bir sırdaşın, bir halden anlayanın mumla arandığı zamanlar. Şöyle omzuna başını yasladığın… Hiç konuşmadan da anlaşabildiğin, iki damla gözyaşına hamledip bütün serencamı, kalbine bıraktığın/bırakabildiğin bir dost…
Bulursan ne saadet…
Yoksa gelsin keder, gelsin zulmet. Ölümün kıyısında bekleyen bir derviş gibi. Hep huzurda olduğunu bilen bir âbid tavrıyla.
Hüzün ve sevinç yan yana hayatta. Bir ray gibi adeta. Biri nereye gidiyorsa diğeri onu takip eden. Bizse bazen birinin üzerinde, bazen diğerinin, yürüyoruz sona doğru. Seksek oynayan bir kızın hazzıyla zıplıyoruz hüzünden sevince, sevinçten hüzne. Bir oyuna dönüştürmesek bu süreci, katlanılır mı sanıyorsun? Üstelik hangi çocuk, hangi oyunda acizliğinin farkındadır? Hiçbiri. Bilirler ki, bu farkındalık onların hayatında hiçbir şeyi değiştirmeyecektir. Bu, bir rıza(mı)dır. “Kahrın da hoş, lütfun da hoş”2 hoşnutluğunda bakabilmektir hayata.
Acizlik ne büyük mutluluktur, bilsen. Yaratıcının kapısına varıp boyun bükmektir, el açmaktır. Gecenin ve gündüzün sahibine, gecelerde, ondan başka her şeyi gören günahkâr gözlerle gözyaşı dökmektir. Gözyaşını verenin O’nun olduğunu bilerek… Sustuğumuzda susabilmenin, konuştuğumuzda konuşabilmenin O’nun rahmetinden olduğunu bilerek…
Başkaları bilmese de olur. Sen bil. Sana önce seni sorarlar. Yani beni sorarlar. “Ben”den sınavı geçemeyenler, “sen”den ve “o”ndan sınava alınır mı, sanıyorsun? Ben’den geçmeli insan, benlikten geçmeli.
Sona vardığımızda O’na varmışsak, elimizden tutar yaşadığımız hayat. O’nsuz olan sonsuz olsa neye yarar ki?
