Bıraktığımız Yerden

Dışarıda yağmur var. Çıkıp ıslanmak istiyorum. Caddeler boyu yürümek ama hiçbir yere varmamak, varamamak. Sırılsıklam oluncaya kadar arşınlamak sokakları. Öyle ki, çıkmaz sokak olduğunu bile bile dalmak karanlıklara…

Başımı kaldırıp gökyüzüne bakmalıyım. Ki yağmur saklamalı gözyaşlarımı. Damlalar kaybolurken ellerimde, avuçlarımın yandığını hissetmeliyim. Yanaklarım bir dostu karşılar gibi karşılamalı damlaları. Ha gözyaşı olmuş, ha yağmur…

Caddenin en tenha yerinde bir bank bulup oturmalıyım. Solgun ışıklar süzülmeli yüreğime, dökülmeyi bekleyen yapraklar arasından. Yüzünü seçemediğim – seçmek de istemediğim – insanlar akıp gitmeli önümden, bir bilinmezliğe. Hiçbiri fark etsin istemem beni.

Gece bitmeli, bir aydınlık sabaha uyanmalı şehir. Güneş ışıl ışıl doğmalı şebnemlerin üstüne. Bir yağmur kokusu dolmalı penceremden içeriye, biraz da insanın içini üşüten serinlik.

Sonra bu şehirde sen olmalısın. Kaleme gelmemiş duygular olmalı.

…m!

İlk kez bir paragrafa senin adınla başlıyorum. Kaç güzel cümle çıkmışsa bu kalemden hepsi senin için. Şimdi, sen diye başlayan bütün paragrafları yeniden yazıp hepsinin başına senin ismini koymak geçiyor içimden. Vazgeçiyorum, çünkü bu zaten sence biliniyor.

Bıraktığımız yerden devam ediyor her şey. Sen yine aynı yerdesin, ben yine seni seyrediyorum. Değişen ne var ki? Sadece “seni seviyorum” diyememiştim, binlerce kelimenin arasında. Söyleyemediklerimi işte şimdi söylüyorum:

SENİ SEVİYORUM.