Affettikçe özgürleşir insan
Kurtulur yüklerinden
Hayal kurmak ve sevişmek için değil
Affetmek için de sığınaktır gece
Güzel kokmayan çiçeği affet
Ey kalbim yarım kalan şarkıyı da
En güzel yerinde susulan cümleleri
Yarım bırakılmış hikâyeleri
O hikayeleri yarım bırakanları
Ağlamayı bilmeyen merhametsiz gözleri de affet
Gözyaşlarını gizleyen yağmuru da
Sitem etme doğan güne
Umudu da affet, yarını da
Düştüğünde gülenleri
Çıkmayan sokakları affet
Uğur getirmeyen uğur böceğini mesela
İyileştirmeyen kalemi ve yazıyı
Tebessümü siper etmiş ihanetleri
Kadını ve dahi aşkı
Hadi affet ve sarıl
Hiç kimseyi ilelebet cezalandırma
Kendini bile
Her zaman denk düşmez bir kalp bir kalbe
Kıymet bilmeyen kalbi de affet
Yanılan kendini de
Ey kalbim
Affetmediklerimiz hayatımızda asılı kalır. Affetmek, bağışlanandan çok bağışlayanı hafifletir. İncelikle işlenmiş çok güzel bir şiir. Emeğinize sağlık.
Haklısın Yıldız, affettikçe hafifliyor insan. En çok da kendini affedince.
Affetmenin insanı nasıl özgürleştirdiğini, yüklerinden kurtardığını ve huzura kavuşturduğunu ne güzel ifade etmişsiniz. Özellikle “Her zaman denk düşmez bir kalp bir kalbe, kıymet bilmeyen kalbi de affet” kısmı çok etkileyici. Tebrik ederim, yüreğinize sağlık!
Teşekkür ederim Zeynep.
İnsan bazen yaptıklarını değil de yapmak istediklerini de yazıyor. Kendime bir telkin olsun diye yazdım. Zordu, başardım. 😎