Geçmişin Peşinde

“Yaşandı, bitti…” Argo sayılabilecek bir şarkı sözü bile olsa ne güzel özetliyor her şeyi. Evet, “yaşandı, bitti…”

Geçmiş… Kim değiştirmiş ki ben değiştireyim? Yorum yapmaktan öte ne gelir elden? Uzun nutuklar atsak da tek noktası değişmiyor, değişmeyecek. Acısıyla, tatlısıyla kabullenmek yaşanılır kılıyor hayatı.

Ne diyordu Mevlâna:

“Düne dair ne varsa 
Dünde kaldı cancağızım 
Bugün yeni bir gün 
Yeni şeyler söylemek lazım.”

Bilseydik her sabah taze bir başlangıçtır ve her sabah dünya yeniden kurulur; ayaklarımıza pranga olmazdı yaşadıklarımız.

Ve yarın… Bir kuştur uzaklarda, cıvıltılarını duyduğumuz. Yaklaşırsınız, adım adım yaklaşırsınız ama o hep kaçar sizden. Kovalanan bir gölge gibidir. Ne kadar hızlı kovalarsanız o kadar hızlı kaçtığını görürsünüz. Kan ter içinde kalıp bırakıverdiğinizde kovalamayı, o da vazgeçer kaçmaktan, duruverir hemen önünüzde. Farkına varmadan alışırsınız, yarınlarla yaşamaya. Çünkü gölgenizi söküp atamazsınız kendinizden. Bütün ışıkları kapattığınızda bile gölgenizi hissedersiniz ya, işte öyle bir belirsizliktir yarın. Derseniz ki zindan karası gecelerde kaybolur gölgeler, bilin ki siz yoksunuz, ölüm kapınızı çalmıştır. Belirsiz bir gölge kadar bile olsun yarınlarınız yoksa önünüzde giden, ne anlamı kalır hayatın?

Peşimize takılan o gölge var ya, o, sizin geçmişinizdir. Dönseniz o da yön değiştirip takılacaktır peşinize. Çünkü, o sizi takip etmeyi sever. Arkamızda desteğini hissettiğimiz bir büyük gibidir. Hiçbir yardımı olmayacağını bilsek bile varlığı bizi güçlü kılar.

Ve biz bu iki gölge arasında tüketiriz hayat denen muammayı. Bazen dönmek gelirse de içimizden, umumiyetle ileriye doğru bir seyahattir bu. Biliriz ki hedefe ulaşmaktan çok daha güzeldir onun yolunda yürümek. Yarın budur. Bizim ‘bugün’ diye harcadıklarımız aslında kendisini elde etmeye uğraştığımız ‘yarın’ın ta kendisidir.