Sevgili Samiye Pınar,
Sussam diyorum. Yazmasam. Eli kalem tutanlar biliyor ne demek istediğimi. Yazının ne yaralar açtığını. Keşke yazmasam.
Yazmasam diner mi acılar? Yazmak acılara kelimelerle şekil vermekse dinmeli. Hüznü hece hece büyütmektir yazmak. Cümlelerle hüzün evleri kurmaktır. Sonra sığınmak buralara. Susmalıyım.
Tarifsiz acılar varmış, kelimelere denk düşmeyen. “Tarifsiz acı” da bir tarif değil midir? Tarif edilemeyen varsa tarif edemeyen de olmalı. Tarif etmeye yetmeyen de. Orhan Veli gibi “Bilmezdim şarkıların bu kadar güzel / Kelimelerinse kifayetsiz olduğunu / Bu derde düşmeden önce” desem yeridir. Susmalıyım.
Ben sana mutluluğu anlatacaktım. Bir okulu bitirmenin, diploma almanın, mezun olmanın birbirine benzeyen ama her biri müstesna mutluluklarından bahsedecektim. Kalem acıya meyletti. Kahramanına söz geçiremeyen romancı gibiyim. Susmalı mıyım?
Cevabını duydum ben. Lise bitti bitiyor. Ben bu yazıyı yazarken “bitiyor” kısmındaydın. Satırlar kuşe kâğıtlara basılıp bir kitapçık halinde senin elinde olunca “bitti” kısmına geleceğiz. Ve bitecek. Yazmalıyım.
Boşluk kabul etmeyen bu hayat, benim dolduramadığım boşluğu birilerinin doldurmasına izin verecek. Madem böyledir, kaderin bana ayırdığı bu boşluğu ben doldurayım. Aksini düşünmek kadere razı olmamaktır. Sen de razıysan kadere, yazılanlara rıza göster. Artık ikimiz de susmalıyız.
Yaşananların hepsi kaderin oyunudur. Kader oyunudur. Kaderdir. Biz bize verilen birkaç küçük rolü ne kadar başarıyla oynayabiliyoruz, buna bakalım. Başrol peşinde olmanın bir sakıncası yoksa da önceliğimiz değildir.
Suflöre ve dublöre ihtiyaç duyulmamış hayatları oynamak lâzım. En tehlikeli sahnelerde bile “kendi” olarak bulunabilmeli Pınar. Biliyoruz ki suflörler susar bir gün. Kimse tutmaz elimizden. Kulağımız sahne gerisinde olsa da gözlerimiz hep ileride olmak zorundadır. Bize bizden başka çare kalmaz. Hâlâ yazmalı mıyım?
“Konuştu, bir şeyler söyledi / Beklediğim sözler bunlar değildi.” diyeceksin, bu şarkıyı söyleyen şarkıcıyı hiç bilmeden. Hiç kimse senin beklediklerini söylemeyecek ki zaten. Herkes bildiği hikayeleri anlatacak. Sen hep başka hikayeler bekleyeceksin. Nihayetinde şarkıda bulacaksın gerçeği: “Anladım ki hiç kimse fikrime huzur değil.”
Yazdım. Sustum.
