Seni Seviyorum

Anne ne olur bana kızma!

Ellerinden öpemiyorum yine bu bahar. Ama biliyorsun kalplere sınır çizilemediğini. Dinle; kalbim desin: “Kalbimdesin!”

Ve yine biliyorsun; telefondaki metalik ses, benim sesim olsa da kalbimin sesi değil. Çünkü ben sana sevgimi anlatırken hiç parazit olmayacak sesimde.  Ve hatları hiç kopmayacak aşkımızın. Bu öylesine berrak ve öylesine sağlam bir sevgi ki anne…

Anne ne olur beni affet!

Burada insanlar bir garip. Kimse annesini sevmiyor(!). Ya da bana öyle geliyor. “Nasıl olur?” deme. ‘Anneler Günü’ dedim. Sonra gözlerine baktım her birinin. Yoktu işte! En küçük bir ışık bile yoktu. Parlamıyordu hiçbiri. Buna rağmen yaşıyorlardı.(?)

Söylesene anne, bu nasıl yaşamak? Senin sevgine tutunmadan, dualarınla aydınlanmadan hiç yaşadım mı ben? Dedim ya insanlar bir garip burada!

Sevgilileri için şiirler biriktiren, çiziktiren gençler, anneleri için ketumdular. O sevgililer belki geleceğin anneleriydi. Tamam. Ama kendi annesine kıymet vermeyenler için yarınlarda değer verilecek ne olabilirdi ki? Bu, sevgili bile olsa.

Ah anne! Bir bilsen, yanılmış olmayı ne çok istiyorum. Sevgisini ifade etmekte hep ürkek davranan insanlarımız, sana olan sevgilerini anlatırken de çekingen davranmış olsunlar istiyorum. Belki bir gün onlar da annelerine “seni seviyorum anne” demenin, mutluluğunu tadarlar. Bakarsın anneler günü olmadan da ellerinden öpen evlatların oluverir.

Üzülüyorum anne! Başka evlatlardan, başka annelerden bana ne diyemiyorum. Elini öpeceği annesi olmayan çocuklar geliyor aklıma. Solmuş papatyalar… Verilecek anne bulunamadığından kurumuş kırmızı güller… Soluyorum.

Ve çocuğu olmayan; bir tanesini, ciğerparesini kaybetmiş anneler. Hani sana verdiğim kır çiçekleri vardı ya; onlar bir annenin gözyaşlarıyla büyümüş olmalı. Şimdi anlıyorsun değil mi, çiçeklerin niye en çok annelere benzediğini? Ve niye en çok annelere yakıştığını!

Olmadı anne! Yine beceremedim. Bu sevgi, birkaç kelimeyle anlatılabilecek kadar basit değil. Başımı göğsüne yaslamadan, boynuna hasretle sarılmadan, acıların nasırlaştırdığı ellerinden öpmeden, dudaklarımı, gözyaşlarına yol yaptığın yanaklarına kondurmadan ne mümkün bu sevda anlatılsın!

Ayaklarının altına cennet serilen annem, hiç kimseye söylemediğim kadar -ki söylemedim- “seni seviyorum” demek geçiyor içimden.

Geceleri beni anarsan bazan,
Bil ki, sensiz geçen günlerim hazan.
Bir sen varsın, bir de kaderi Yazan,
Eller istese de ölemem anne!

Eller kıskanacak biliyorum. Kıskansınlar. Ben yine de söyleyeceğim: Ellerinden, yanaklarından binlerce kez öpüyorum.

Ve “seni seviyorum.”