“Bana, bu kalbin kadar temiz sayfayı ayırdığın için teşekkür ederim” diyerek başlayan hatıra defterini sevemedim hiç. Öyle hatıra defterleri var ki, insanı, kalplerinin temizliği konusunda şüpheye düşürüyordu. Lâkin ben dahi öyle başladım söze.
Nasihat eden hatıra defterlerini de sevemedim nedense. Zaten hayat bütünüyle bir nasihat değil miydi? “Şunları, şunları yap; şunlardan uzak dur!” Bu kadar kolay mıydı insanların hayatları üzerinde söz sahibi olmak? Ve de bu nasihatleri bir hatıra defterinin yılda bir –belki- okunacak satırlarına yüklemek!
Birkaç satır da olsa yazmamı istiyorsun ya, kıramadım seni.
Gereksiz olduğunu bile bile yazıyorum bu satırları. Ama gözlerindeki ışıltıyı yok etmemek için geri çevir(e)medim seni (ve arkadaşlarını). Gereksiz diyorum, çünkü insan gönüllerde yaşamalı. Bu defter olmasa bile, bunun içindeki şahısları hatırlayabilmelisin. Bu sayfaları yaksan meselâ, dostlukları da yakmış mı olacaksın? Unutma ki, dostluklara değer katan, bu defter değil. Belki dostluklardır bu defteri değerli kılacak olan.
Sen! İnsanlarla yürekten bir bağ kurabiliyor musun? Gözlerden ırak olan, gönülden de ırak olur demeden sürdürebiliyor musun yaşanmışlıkları? Hatıra defterlerinin solmuş sayfalarından çok daha güzelleri açılıyor mu önünde, gözlerini kapatıp hayallere dalınca?
Sadece birkaç satır yazayım diye aldım bütün hatıra defterlerini elime. Senin bu defterin de öyle. Ama yapamadım. Yapsaydım, bu, kendime ihanet olurdu. Bir dersin son beş dakikasına sıkıştırılmış satırlar olmayacak bunlar. Benim o kadar çok vaktim yok zaten.
“Sınıfın en temizi, en çalışkanı sensin. Ve ben en çok seni seviyorum”la başlamış bütün satırlar. Aynı kalemden çıkmış gibi. Sadece defterler farklı. Herkes sınıfın en temizi, en çalışkanı. Herkesin en sevdiği arkadaşı da sensin. Yan yana iki kalp… Birinin içinde senin adın, diğerinde onun adı. Elbette, herkesi içine alacak kadar büyük bir kalbimiz var bizim. Lâkin kalbimizin yanına birçok kalp koyacak kadar yer yok içimizde.
“Nereden başlayacağımı bilemiyorum” demişti arkadaşlarından biri, bir hatıra defterinde. Bu ifade bana, Ziya Osman Saba’nın;
“Gözlerimi kapatıp ‘Bil!’ diyecek birisi
Bir mahşer ortasında şaşırıp kalacağım”
mısralarını hatırlatır hep. Ne garip değil mi, kelimelerin ateşe atılacağı bir mahşer yerinde hangi kelimeyle söze başlayacağını bilememek!..
Evet, yanılmıyorsun. Arkadaşlarının senin için yazdıklarını okudum biraz. Kim ki, “Başkasının hatıra defteri okunmaz” diyorsa ben onun düşmanıyım. Adı üstünde hatıra defteri değil mi bu? Bu satırları senin defterine yazarken herkesin okuyacağını bilerek kaleme aldım zaten. Üstelik sen de çok iyi biliyorsun ki, bu defteri kime verdinse, kendinden önce yazılanları okumuş olmalı. Anlayamadığım, insanların niçin ikiyüzlülük yaptıkları.
Sözü biraz uzattım galiba . Birkaç satırdı yazacaklarım. Herkesin yazdığı gibi yazmadım, kusura bakma. Hem herkesin yazdığını yazsam, en kötüsü benim yazdığım olur. Herkesin yazdığından farklı tek satır yazsam, mümkün mü hayra yorulur?
Biliyor musun, en güzel vakitler hiç beklemediğin bir anda bitecek. Bu satırlar gibi.
Ha! Bir de kalemim sana hoşça kal diyecek. Unutur muyum hiç, mutluluk da dileyecek!
Yukarıda okuduğunuz yazı, Kale Cumhuriyet İlköğretim Okulunda çıkardığımız Kalem dergisinin haziran sayısı (yıl 2002 veya 2003) için kaleme alınmıştır. Özel bir muhatabı yoktur. Ancak bu blogda öğrencilerim için yazılmış yüzlerce hatıra yazısı vardır. Bazen hatıra defterleri için yazılmış, bazen okul yıllıkları… Bazen de bembeyaz sayfalara, bir mektup niyetiyle… Eğer bu yazıları merak ederseniz “mektup” kategorisine bakmanız yeterli. Ve bu hatıra defteri yazılarına yenileri eklenmeye devam ediyor, edecek inşallah.
Yazıyı okurken 8. sınıfta ayrılacağımız arkadaşların ellerinde hatıra defteri ile dolaştıkları günler aklıma geldi. Belki üstünkörü bir kere okunacak ve bir daha hiç okunmayacak bir şey için ellerde kalem, akıllarda ne yazsam acaba sorularıyla bir şeyler karalanırdı. Bana da hiç samimi gelmediği ve sözde kimsenin başkasının yazdığına bakmayacağı diye yazılan yazıların ulu orta dolaşmasından dolayı neredeyse kimsenin hatıra defterine yazmadım. Zaten yazsak da bahsettiğiniz samimiyetsiz şeyler yazılırdı. Çok güzel bir yazı olmuş.
Oysa ben ne çok deftere hatıra yazısı yazdım bir bilseniz. Sizin de bahsettiğiniz o samimiyetsizliğin içinde içtenliğimi hiç kaybetmeden gençlerin bazen defterlerine bazen yıllıklarına karaladığım satırlar bir kitap hacmini çoktan aştı. Yazılmış öyle hatıralarım var ki onların anısını yazmaya kalksam yeni bir yazı çıkar her birinden. Ve bunların bir kısmı yazılması için istekte bulunulmamış hatıralar. “Kuzucuklarım”ı çok seviyor olmak bunu gerektiriyordu. Ben de sevgimi gösterdim.
“Nerede bu yazılar?” derseniz, “mektup” kategorisinde yer alan bütün yazıları okuyabilirsiniz. 🙂
O hatıra defterlerine yazdığımız günlerdeki bizler kadar saf olsaydı keşke şimdiki gençlik. Değişik bir heyecan vardı, tatlı bir heyecan. Biz de öğretmenlerimize verirdik. Ben diyorum ki kalbimizin kapasitesi sevginin bizde kabul görmüşlüğüne bağlıdır. Hâlâ öyle yazanlar varsa da takdir ediyorum. Ben yazılanları yargısız infaz yerine, yanılabileceğimiz ihtimalinden gitmek gerektiği düşüncesindeyim. Kimsenin içini bilmemiz imkânsız zira. Çocuklar affedilebilir. Ama büyüklerin affı olmaz. Ki ben insanın kendisi olmazsa hatırasını ne yapayım deyip yırtan biriyim. Çocukları çok severim. Bakış açıları çok değişik bu konularda. Hele ki cep telefonu riyasının doruk yaptığı bu devirde, o defterler en temiz şeylerolarak hatırlanmalı bence. Sağlıcakla.
Yaşlandıkça “eskiden böyle miydi?” serzenişleri artıyor hepimizde. Belki biz de bu çağın içine doğsaydık aynı şeyleri yapacaktık, bilemiyorum. Bildiğim bir şey varsa ben hâlâ isteyenler için hatıra yazıyorum. Hatta bazen istemeyenler için bile yazdığım oluyor. Bu benim mutlu olma yollarımdan biri sanırım. 🙂
Teknoloji maalesef pek çok kolaylık getirmenin yanında pek çok güzelliği de alıp götürdü hayatımızdan. Böyle yaşamaya alışacağız sanırım.
Hatıra defterinin ve mektupların özel bir yeri vardır bende. Belki de bu yüzden olacak hiçbir zaman cevaplanmayacak mektuplar yazıyorum…
Şu anki nesil için hiçbir önemi yok hatıra defterlerinin. Hele korona gibi bir illetten sonra okulu bile kalmadı ki çocukların, hatırası ve hatıra defterleri olsun.
Tabi onların defterlerinin olmaması benim onlara mektup yazmama engel değil. Ben hâlâ yazıyorum ve ömrüm olduğunca da yazacağım inşallah. 🙂