-Ezgi’ye…

Suskunluğum sorarsın
Bil ki, elest bezminde
Lâl olmuş kalemlerin
Dilindeki yazgıdır

İçimde konaklayan
Binlerce kelimem var
Hiçbiri seni yazmaz,
Bu ne yanlış dizgidir

Bir cümlenin peşinde
Yorgun düşme sevgili
Kalbin durur sonunda
Kaderdir bu, çizgidir

Gözlerime küskünüm
Bende seni göstermez
Sırrımı dökmüş yere
Kırılası gözgüdür

Susarak söylediğim
Cümlelerin tamamı
Akort tutmaz gönlümde
Perdesiz bir ezgidir