Sevgili Melek Hayrünnisa, Sarı sayfaların üstünde gezinen kalemin bırakacağı iz’in anlamını ‘şimdi’ vermez bize. Ne zaman ki yıllar bir yaprak misali birikir kuytu köşelerde, hatıralara can gelir. Yüzü aydınlanır defterlerin. Maziden sızan solgun ışıklar yolumuzu aydınlatır. Ama aydınlatırken yüzümüze vurmaz…
Sevgili Mürşide, Hayat, “Mai ve Siyah”ın mavisi kadar mavidir aslında, bir o kadar da siyah. Ve alıştığımız bir şeydir yaşamak. Çizgileri ve sınırları çok önceden belirlenmiş olan. Tüm bu yeknesaklık içinde birbirinin kopyası öyle günler yaşarız ki, ömür yerinde saymaya…
Sevgili Halime, “Yaşamı saklamalısın kâğıtlarda. Çünkü bir şiir mevsimi ömrümüzde bizden geriye yalnız yazgılar kalıyor.”1 diyen yazara senin de hak verdiğini biliyorum. Demiştin ya bir seferinde: “Elinde hatıra defteriyle üniversite koridorlarında gezen bir genç kız görürseniz, işte o benim!” Öyle…
Sevgili Zübeyde, “Çok alıngan bir çocuk oluyor gökyüzü / Dokunsan ağlayacak”1 Nedir bu alınganlığımız? Nedendir? Toplum içinde yaşamak zorunda olan canlılarsak da biz, her birimizin ayrı dünyaları var. Bu ikilem içinde birini diğerinin önüne koyabiliyoruz bazen. Cemiyet içindeki hayatımız mıdır…