Çingenenin Buruk Gülümsemesi

özgürlüğü benden iyi kimse bilmez
kimse bilmez bir dağın omzuma yaslandığı olur
nehirler yatağını değiştirir geçeyim diye
baktığım her çiçek salıverir kendini
kibri bilmem yine de

kaçarsam kırlardan kırlara kaçarım
kaçarım kırılan ellerim ceplerimde
kentlere düşmektense, çöllere düşsün yolum
yabani otları tercih ederim kuş tüyü döşeklere

dudağımda duran buruk gülümseme
bir şehir vurgununun izi
beni uzak tutuyor sevdiklerime
dedemin bilgeliği bile eğlemiyor beni
falcı bacı kestiremiyor artık düşlerimi

ufka dönüp akşamüstleri,
sen diyorum
sen keserdin efsunsuz bir tek
bir tek sen koparırdın üstümden sevmeliğimi
şimdi gücün yetmez tüyümü kaldırmaya
şehre alıştırmazsın
gözlerine baktıramazsın asla

özgürlüğü benden iyi kimse bilmez
kimse bilmez niçin kesilir bir şairin sesi
kimse bilmez niçin buruktur dudağında
çingenenin ufka karşı
buruk gülümsemesi.

İlhami Atmaca