Sevgili Sevgi,
Yeniden sevinebilirim. Hızla gelişen ve dönüşen dünyada hatıra defterleri öldü diye üzülüyordum. Kapımı tekrar çaldı. Meğer yaşıyormuş. Ömrü bol olsun.
Senin olmadığın bir dünyada tanışmıştık biz onunla. Yıl yıl pekişti dostluğumuz. Bazen bir mavi sayfaya döküldü kelimeler, bazen pembe. Hep umut dolu. Bir hüzün tadı bıraktıysa da dimağlarda asla ümitsizliğe kapı aralamadı.
Yaşasın defterler. Hatıralar yaşasın. Elle tutulur cümleler yazmamış / yazamamış olabilir arkadaşların, samimiyetinden şüphe duymazsın hiçbirinin. Teknoloji çağının ‘kopyala-yapıştır’ kolaycılığına düşmeyen, içten cümleler vardır onların içinde. El yazılarının ruhu yansıtan derinliği vardır. Sadece muhatabının değil, okuyanların da kalbini ısıtan sıcaklığı… Çizilen kalpler, bir kalbe sıkışıp kalmış harfler vardır.
Bir de söylenemeyenler vardır, henüz bir metnin konusu olmamış, kelimeleri tanımamış, yürekte kalmış. Patlamaya hazır bir yanardağ gibi kabarıp duran. Ortalığa saçıldığında kelimeler, birilerini yakacak. Pek çoğumuz yanacağız. Yanmak ne kelime, kavrulacağız.
Sayfalar kapanmadan, henüz küle dönmeden yazdıklarımız, gülümsesin satırlar. Bir kalbin yankısı olsun. Ki kapanan sayfaların ne zaman tekrar açılacağına dair bir öngörü yok elimizde. Bir ömür sessizliğe terk edilebilir defterler. Sayfalara kilit vurulabilir. Belki bir ateşi harlandırır. Kavrulan sayfalarda en son harfler küle döner, bilirsin. Okuyanı kalmamış kitaplar gibi bir sahaf eline de düşmez ki defterler. İyi ki düşmezler. Kim ister hatıralarının başka nazarlarca didiklenmesini? Benim kelimelerim senin gözlerine yazılmıştır. Başka gözler görsün istemem onları. Ne de onlar başka gözleri bilsin.
Kapanmadan sayfalar. Söylenecek kaç güzel kelime kaldıysa dile gelsin. “Okuyun defterinizi” denmeden, sağdan ya da soldan almadan… Soldan alanlarda olmadan (temennidir)… Söyleyelim cümlelerimizi.
Madem yanan sayfalarda harfler direniyor ateşe, en sona birkaç güzel kelimemiz kalmasın mı? Kalsın. İnsanlık, gözyaşı, umut… Güzel.
