Kavilnâme

Bir salkım söğütün yere değen ince dalları gibi 
Hani ellerini hiç çekmeyecektin benim üstümden?
Has çiçekli yaylak bulmuş bir arı gibi
Gözlerin, gözlerimden balözü sağacaktı,
Yel esse, bulut kıpırdasa mutluluk yağacaktı
Mut şöyle dursun bu karanlıkta
Ellerin, gözlerin hani?

Hani iyi günde, kötü günde
Sevgin tek katık olacaktı ömür ekmeğime, 
Sesin kanatlarım olacaktı sessizlik denizini geçerken 
Kokun tek konalgam olacaktı hasret dağını aşarken 
Ben senden gayrisini almadım yüreğime 
Hangi toprağı avuçlasam daha kepir 
Sevgin, sesin, kokun hani?

Işıktan bir düğüm atıp yüreğime 
Bu düğüm çözülmez demiş, güven vermiştin 
Bir çift atın çekeceği aşk arabasını 
Tek at çekiyor şimdi sapa yollarda 
Suskunluk yalnızlığın kırık sazı
Senin yüreğin hani?

Hani ne kazansak bölüşecektik; 
Bir bıçak ağzı acı, bir kaşık dolusu kan veya mutluluk?.. 
Dün akşam bir yıldız kaydı uzaklara, ben seni düşünürken 
Nereye, kim için bu sonu meçhul yolculuk? 
Bir yerlere yağmur yağıyor, duyuyorum, 
İçimde şimşekler balkıyor, biliyorum 
Bizim kavlimiz hani?

Kavlimiz sonsuzlukla sınırlıydı, 
Zaman üstüneydi bembeyaz yeminlerimiz 
Hangi hoyrat bıçak bu eti kemikten sıyırdı, 
Hangi yangınlarda kaldı kavilnâmemiz? 
Parmak izleri de bizim, bu imzalar da 
Hani bu kalıplar ötesine taşan dünyamız 
Ölümle sınırlı vefa hani?

Bahaettin Karakoç