Sınıfa girdiğinde tahtaya dev rakamlarla 2024 yazdı. Öğrencilerin şaşkın bakışları arasında bugün 2024 üzerine konuşacağız, dedi. Bir uğultu koptu sınıfta. Hemen hepsi sıra arkadaşına bir şeyler anlatmaya başladı. Hepsinin söyleyecek bir şeyi vardı. Ve hepsi, kendince anlatacağı şeyin en önemli…
Beklemiyordu. Posta kutusundaki zarfı görünce içi cız etti. Daha üstüne bakmadan anlamıştı kimden geldiğini. Kalınca bir zarftı. İçi dolu zarfları hep o gönderirdi. Sayfalar dolusu yazmış olmalıydı. Bankalardan gelen postaları saymazsa, ondan başka mektup gönderen de yoktu zaten. Elleri titreyerek…
Kütüphaneden yeni çıkmıştım. İşten eve dönüyordum. Güneş battıktan hemen sonraydı. Gündüzün geceye yenildiği o ince çizgideydi vakit. Babaların kollarının altına iki ekmek kıstırıp muzaffer bir komutan edasıyla evlerine döndüğü, adımların hızlı atıldığı demler... Bense inadına ağır yürüyordum. Her şeye geç…
Gözleri karardı, düşecek gibi oldu. Güçlükle koltuğun kenarına ilişti. Elindeki mektubun son cümlelerindeydi hâlâ gözleri: Affet! Sana hayatının en büyük kötülüğünü ben yaptım. Seni yıldızlara ben koydum. Bu kadar yüksekten düşeceğini hiç düşünmemiştim. Düşmezsin sanmıştım. Düştün.