“Şem’ine pervaneyim” diyordu şair
“Perva ne lazımdır bana”¹
Bilsen nasıl öykündüm
Öykündüm de pervasız olamadım hiç
Bazen geçmiş prangaydı
Ayaklarımda
Bazen gelecek boynumda kolye
Bir şafakta sallanırken
Ekmek derdi değildi bu
Biraz özgürlük hülyası
Biraz sevda masalı
Oysa sen hiç yanmadın
Yandın da pervane olmadım mı ben?
Yakmadım mı kendimi?
Söyle
Önce ben mi yanayım?
Kendini yakarsın da / sonra
Beni mi atarsın yandığın ateşlere?

1. Şeyh Galip ↩︎