Yine akşam oldu bu şehirde ben yalnızım
Sensiz geçen günlerin sayısını unuttum.
Karanlığa büründü şimdi tüm kaldırımlar
Geceyi ‘sen’ diyerek kollarımda uyuttum.
Bir hayalmiş gördüğüm o çıkmaz sokaklarda
Ne seni bulabildim, ne gönlümü avuttum.
Gözlerimin isyanı bilirsin nasıl sessiz
Damla damla süzüldü yaprakları korkuttum
Sabaha dek bekledim belki gelirsin diye,
Bir değil sana doğru bin güvercin uçurttum.
Sen gelsen bahar gelir çiçeklenirdi içim
Yokluğunu hazanla kara kışla bir tuttum
☘
Yine eskilerden bir şiir getirdim size. Eskilerden deyince öyle birkaç yıl falan değil bahsettiğim. 25-30 yıldan bahsediyorum.
Biliyorsunuz, dört güzel şiir defterim var benim. Tuttuğum şiir defterlerine kendi şiirlerimi yazmam. Kendimi hiçbir zaman yetkin bir şair olarak görmedim çünkü. Fakat bu kuralı iki kez bozmuşum. Biri yukarıdaki şiir. Diğerini daha sonra buraya ekleyeceğim.
Şiir, ilk defterimde yer aldığına göre 1992-1996 yılları arasında yazılmış olmalı. 92’den daha geriye gider mi? Mümkündür. Şiiri bloğa eklemeden önce biraz gözden geçirdim. Bazı mısraları yeniden yazdım. Otuz yıl sonra şiirimi değiştirmiş oldum ama eski hâlini bilen yoktu zaten. :))
Tozlu raflardan çok ama çok anlamlı bir şiir olmuş. 🙂
Teşekkür ederim Sinan.
Rica ederim ne demek asıl ben teşekkür ederim 🙂
Güzelmiş beğendim. 🙃
Teşekkür ederim Huriye. Daha güzelleri senin olsun. 🙂
Bir değil sana doğru bin güvercin uçurttum. Bu cümle çok güzel.. Eski şiirlerde ben de zaman zaman düzenlemeler yapıyorum, bazen ilk halinden daha iyi olabiliyor
Teşekkür ederim Aytacrafts.
25-30 yıllık bir şiirde değişiklik yapmak kendi şiir serüvenimi takip etmek açısından pek sağlıklı bir yol olmayabilir belki. Ama şiir benim, kim ne karışır ki değil mi? 🙂