Sevgili Gülşah,
Bitti mi?
Madem gitme telaşı sardı yüreğini, acılara da yer aç içinde. En koyusundan hasretler gelip dayanacak kapına. Hazırlıksız yakalanma.
Bir ‘yıllık’ın sararmış yapraklarından bakarken maziye, birlikte tükettiğimiz iki yılın hiç yaşanmamışçasına silikleştiğini görmek yüreğini burkmasın. Gerçektir. Hep böyle olur.
Bilirsin -belki de bilmezsin- yıllıklar eskitir yüzleri. Benim için yeni bir okulun eskiyen ilk yüzü olmak senin bahtına düştü. Hafızam beni yanıltmıyorsa yine bu okulda, bu kalemden çıkan ilk satırlar da senin kısmetin olmuştu. Kader işte. İlk karşılaştırdıklarını vedaya ilk hazırlıyor.
Mevlana’nın güzel dizelerini sen de bilirsin: “Kötüysek, geçip gittik kötülüğümüzle / İyi idiysek hayırla anın bizi!” Bir tebessümlük olsun iyilik bırakabilmişsek geride, kendimizi bahtiyar sayarız elbette. Lakin bunun bile hepsini nefsimize vermeyiz. İnancımız odur ki, çoğu, tebessüm etmeyi bilen yüzlerin güzelliğidir. Sizdendir.
Hâsılı yolun da bahtın da iyiliğe açık olsun.
